ಕೃಷ್ಣನ ಅವಲಕ್ಕಿ

ಆಗ ನಂಗೆ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ ಎಂದು ಸರಿ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಒಟ್ನಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣಕ್ಕಿದ್ದೆ. ನಾವು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಅಜ್ಜನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಸರಿದುಕೊಂಡು ಅಜ್ಜನ ಬಳಿ ಕೇಳಿ, ಪೌರಾಣಿಕ ಕಥೆ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ರೂಢಿಯಿತ್ತು. ಹಾಗೊಂದು ಸಾರಿ ಅಜ್ಜ ಕೃಷ್ಣ-ಸುಧಾಮರ ಗಾಢವಾದ ಗೆಳೆತನ, ಪ್ರೀತಿ, ಕೃಷ್ಣನ ಅವಲಕ್ಕಿಯ ಆಸೆ ಎಲ್ಲದರ ಕುರಿತು ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದ. ಕಥೆ ಕೇಳಿ ಸಾಕಷ್ಟು ದಿನಗಳು ಕಳೆದಿದ್ದರೂ, ಕೃಷ್ಣ ಹೇಗೆ ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಸುಧಾಮನ ಹೆಗಲಿನಿಂದ ಅವಲಕ್ಕಿ ಗಂಟನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಸಲಿಗೆಯಿಂದ ಕಸಿದುಕೊಂಡು ತೆಗೆದು ತಿಂದು ಖುಷಿ ಪಟ್ಟಿದ್ದ ಎಂಬ ಕಥೆಯ ಕಲ್ಪನಾ ಚಿತ್ರಣ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮೂಡುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ಅದೇನು ಭಯಂಕರ ಆಲೋಚನೆ ಬಂದಿತೋ ಏನೋ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಅಮ್ಮುಮ್ಮ ಎಲ್ಲರೂ ಮಲಗಿದ್ದ ಸಮಯಕ್ಕೆ, ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿ ಅವಲಕ್ಕಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಟ ನಡೆಸಿದೆ. ಕಡೆಗೆ ಮೇಲ್ಮೆತ್ತಿನ 'ಹೊಗೆ ಅಟ್ಟ' ದಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಾಟದ ಅವಿರತ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ 'ಅರಳುಕಾಳು ಡಬ್ಬ' ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಚೂರು ಶಬ್ದ ಮಾಡದೆ, ಅಷ್ಟೊತ್ತು ಹುಡುಕಿದ್ದ ಶ್ರಮಕ್ಕೆ "ಕೃಷ್ಣ ನಿಗೆ ಅರಳಕಾಳು ಕೂಡ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ' ಎಂಬ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ನಾನೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಒಂದು ಲೋಟಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅರಳಕಾಳು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಜಗಲಿಗೆ ಹೋದೆ. ಹಿಂದೆಲ್ಲ ಮನೆಯ ಜಗಲಿಯ ಗೋಡೆಗೆ ಸಾಲಾಗಿ ದೇವರ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೇತು ಹಾಕಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣನ ದೇವರ ಪಟದ ಕೆಳಗೋ ಅಥವಾ ಜಗಲಿ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣನ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರಿನ ಬಳಿಯೋ, ಆ ಲೋಟವನ್ನಿಟ್ಟು ಬಂದು ಮತ್ತೆ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಬಹುಶಹ ಕೃಷ್ಣ ಬಂದು ತಿಂದಿರುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ನಿಲುಕು ನನ್ನದಾಗಿತ್ತೇನೋ. ಸಂಜೆಗೆ ಅತ್ತೆ "ಇಲ್ಯಾರು ಲೋಟದಲ್ಲಿ ಅಲಕಾಳು ಇಟ್ಟಿದ್ದು" ಎಂದು ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ರೆ, ಉತ್ತರ ಹೇಳಲು ನನಗೆ ಸಂಕೋಚ, ಜೊತೆಗೆ ಆ ಲೋಟದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಅರಳಕಾಳು ಎಷ್ಟು ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತೋ ಏನೋ, ನೋಡಕ್ಕಾಗಿತ್ತು ಎಂಬ ಕ್ಯೂರಿಯೋಸಿಟಿ ಬೇರೆ ಒಂದು ಕಡೆ.. ಕಡೆಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಆ ಲೋಟದಲ್ಲಿರ ಅರಳಕಾಳು ಕಡೆಗೆ ಕೃಷ್ಣ ಗಮನ ಕೊಟ್ಟಿದ್ನೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು..

 
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮುಸುಕು ನೆನಪುಗಳು ಯಾಕೆ ಮರುಕಳಿಸಿದವೆಂದರೆ, ಕೃಷ್ಣ ಜನ್ಮಾಷ್ಟಮಿ ಗೆ ಸಾನ್ವಿಗೆ ಕೃಷ್ಣ- ಕುಚೇಲರ ಕಥೆ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನೆ ಇಸ್ಕಾನ್ ಟೆಂಪಲ್ಲಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದ್ದೆವು. ಮಗಳು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಕೊಡಲೆಂದು ಅವಲಕ್ಕಿ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಎಂದಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಅದೂ ಕೂಡ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿಯಾಯಿತು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ, ಅಷ್ಟು ಜನರ ಮಧ್ಯೆ ಅವಲಕ್ಕಿ ಕೊಡುವುದು ಹೋಗಲಿ, ಕೃಷ್ಣನ ಮೂರ್ತಿಯಿರುವ ಸ್ಥಳದವರೆಗೂ ನಮಗೆ ತಲಪಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಭಜನೆಗೆ ದೂರದಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕುಳಿತು ಬಂದದ್ದಾಯಿತು. ಅವಲಕ್ಕಿ ತಲುಪಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ಮಗಳಿಗೆ ನಿರಾಸೆ. ಇವತ್ತು ಸ್ಕೂಲಿನಿಂದ ಬಂದವಳಿಗೆ ಊಟದ ನೀಡುವ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಾನಿದ್ದರೆ, ಮಗಳು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಬಟ್ಟಲೊಂದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸರ ಸರನೆ ನಡೆದಳು. ಮುಂದಕ್ಕೆ ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿದ್ದಂತಾಯಿತು..